JAK JDE ŽIVOT
Život ženy, její touhy, sny
přání a zamyšlení nad
tím, jak to v životě chodí.
Žít jako jedináček, není vůbec snadné. Neustálá péče a věčné nesmíš, nemůžeš, spadneš, uhodíš se. Nechoď tam další a další příkazy, zákazy. Rodičům to připadá zcela normální. O své dítě se bojí, ale vůbec si neuvědomují, že ta jejich péče je až moc přehnaná. Dítěti to připadá nenormální. Proč ostatní děti mohou ven a hrát si s kamarády? Jezdit na kole a já se smím na ně pouze dívat za plotem a pozorovat jak si hrají?Tohle vše malé dítě nechápe a začne si vymýšlet, lhát a nakonec začne utíkat ven i přez zákaz rodičů. Pamatuji se jak jsem přelézala plot a utíkala ven za kamarády. Věděla jsem že to nesmím a že budu bita. Ale přez všechny zákazy jsem stejně každý den utekla. Touha po kamarádech byla silnější. Často jsem si kladla otázku. Proč také nemám brášku nebo ségru? Proč musím být sama? Věčné zákazy mi postupem času začaly vadit natolik, že jsem přestala poslouchat. Začala jsem dělat samé naschvály a byly doby kdy jsem je za to i nenáviděla. Až takhle daleko může zajít přehnaná péče. Tu jejich péči jsem pochopila až když jsem se vdala a měla své děti. Ale vždy jsem se snažila tu péči nepřehánět. Poznala jsem na vlastní kůži jaké to bylo a jak jsem to k smrti nenáviděla.
Život v malinkaté vesnici kde je pouze 34 popisných čísel a kde není žádný krám a ani nejezdí autobus, je velice těžký. Jako předškolní
dítě jsem si to vůbec neuvědomovala. Horší to bylo když jsem začala chodit do školy. Ta byla od nás asi 3 km. Jestli se mnou někdo z rodičů chodil, když jsem nastoupila do první třídy, už si dneska nepamatuji. Vím že to byla jednotřídka. Učil nás všech 5 ročníků jeden pan učitel. Také každý den dojížděl ze Sázavy do malé vesničky Radvanice. Ale to byl Pan učitel. Hlavně naučil a dokázal si udržet ve třídě pořádek. I když to asi s námi neměl jednoduchý. Vždyť tam byli prvňáčci, kteří ještě byli hodní. Na rozdíl od čtvrťáků a páťáků s kterými už čerti šili. Vždy každou situaci dokázal zvládnout v klidu a pohodě. Ráda na něho vzpomínám. Do šesté třídy jsme všichni chodili do Sázavy. Tam nás vozil školní autobus a to už bylo v pohodě. Pouze dvakrát v týdnu jsme museli domů pěšky. A to když jsme měli dlouho školu. Také si vzpomínám, že k nám jezdila jednou za týden pojízdná prodejna. To nebylo jako dneska, že dětičky vyžadují každý den čerstvé pečivo. Jezdila vždy ve středu a nakoupil se chleba a pečivo na celý týden. Pamatuji si na kulatý tříkilový chleba. To byla mňamka, krásně vypečený a ta kůrka. Vždycky když byl čerstvý tak jsem celou tu prdelku tomu bochníku chleba okousala. A vydržel celý týden a vůbec třetí den neplesnivěl jako dneska. Později si rodiče koupili starší auto a už se jezdilo na nákup kdy bylo potřeba. Jednou do Sázavy, po druhé do Uhlířských Janovic a nebo do Kostelce nad Černými lesy. V té době když jsem byla malá tak bylo na vesnici pouze 5 dětí. Nejlepší to bylo o velkých prázdninách. To jezdili děti na prázdniny k babičkám a tetám. Protože to byla malá vesnice tak jsme se se všemi znali. To byl rachot, když jsme vyráželi za ves hrát různé hry. Vždycky jsme se zašili aby na nás dospěláci neviděli. My holčičky jsme si hrály s panenkami, vozily kočárky. Také jsme na panenky šily a nebo jsme se oblékaly jako princezny. Každá přinesla z domova nějaké šaty po mamce nebo staré záclony. A samozřejmě nejraději jsme nosily mamčiny boty na podpatku. Každá v tom čochtala, div si nohu nezlomila. Potom už jako větší jsme samozřejmě obdivovali herce, zpěváci a v té době zrovna běžel v kinech Vinnetou a další díly.Tím jsme pár roků žili. Než jsme se nadáli, dětství bylo pryč a my končili základní školu. Čekalo nás rozhodování co bude dál. Kdo půjde do učňáku a kdo dál do školy. Skončily poslední prázdniny a my se rozprchli do různých končin naší vlasti. Potom už se nikdy naše parta nesešla v kompletní sestavě. Vždy někdo chyběl. A později přišly první lásky a to už jsme se potom nikdy nesetkali. Zůstalo nás pět domorodců, ale i tak jsme ještě spolu prožívali krásné chvíle na která rádi vzpomínáme.
Mojí největší láskou od mala byli děti. Protože jsem byla na vesnici nejstarší, tak jsem chodila děti vozit. Do dneška si pamatuju, jak jsem si s kočárkem hrdě vykračovala a o miminko pečovala, jako kdyby bylo moje. V té době byly v módě osmipéráky s nerez blatníčky. Byly bílý nebo krémový. To už mi ale bylo asi 12 let. Přišla jsem ze školy, udělala úkoly, najedla a mazala na náves. Všechny děti mě doslova milovali. Když jsem měla dlouho školu tak mi chodili za ves naproti. V jejich přítomnosti jsem se cítila nejlépe. Vymýšlela jsem různé hry a oni byli štastný že si s nimi někdo hraje. Roky utíkaly, děti povyrostli, ale stejně dál jsme se po večerech scházeli a vyprávěli si každodenní zážitky. Seděli jsme až do tmy a ani se nám domů nechtělo. Pořád bylo o čem si povídat. Ve dvaceti jsem se zamilovala. Byla to moje první láska a zároveň i poslední. Po roce jsme se vzali a za rok se nám narodila naše první dcera. Manžel chtěl aby se jmenovala jako já. Dostala jméno Karolína, a je v pořadí už třetí Karolínkou. Můj dědeček byl Karel a s babičkou dali jejich dceři jméno Karolína. No a moje maminka Karolína, dala zase Karolínu a já předala štafetu své dceři a tím Karolínky končí.To jsem jen tak trošku odbočila. Protože manžela tatínek byl zedník, tak nám oba v té době čerstvý dědečkové, začali přistavovat další místnosti, aby jsme měli všichni dostatek prostoru ke společnému žití. Po necelých třech letech se nám narodila druhá dcera a dostala jméno Janička. Když mi bylo 25 roků, tak mi umřela maminka na rakovinu. Potom jsem se starala i o svého tatínka. Pomáhal mi ve všem jak jen to šlo. Můj tatínek byl ještě z doby kdy se muži k ženám chovali jako pravý gentlemani. A tak se choval i ke mě. Měl velký dar od boha, kudy chodil lásku a štěstí rozdával. Miloval svoje vnoučata a kdyby mohl snesl by jim snad i modrý z nebe. Protože život na vesnici kde nic není, nebyl jednoduchý, tak jsme se i s tatínkem rozhodli, že dům prodáme a koupíme si nový ve větší vesnici. Hlavně aby byla v místě škola, krám, autobus jezdil a nebylo to daleko na vlak. Do města jsme nechtěli, protože jsme byli zvyklí mít zahradu a doma si vypěstovat zeleninu. Mít své ovoce, vajíčka a i nějaké zvířátko na maso si vykrmit. Takový domek se nám podařilo koupit v Hrubém Jeseníku na okrese Nymburk. Vesnička kde jsme žili se jmenovala Mělník a byla přibližně 9 km od města Sázavy nad Sázavou.
Myslím si, že za život uděláme spoustu chyb. Chybami se sice člověk učí, ale kdyby mu bylo snad sto let, stále zjišťuje, že není dostatečně chytrý. Takže se vlastně učíme celý život a nakonec zjistíme, že nikdy dokonalý nebudeme. Nejdřív se snažíme ze života odstranit chyby a zlozvyky, které jsme si do života přinesli z dětství. Snažíme se nedělat to, co dělali rodiče nám, protože víme, že se nám to vůbec nelíbilo. To se nám podaří, ale vynoří se další a další problémy. Snažíme se je vyřešit. Myslíme si, že je vše v pořádku a vyřešili jsme to na jedničku. Po létech ale zjistíme, že to nebylo dobré řešení a že dneska bychom to vyřešili jinak. Takhle to pokračuje celý život a my děláme jednu chybu za druhou. Takže vlastně celý život něco řešíme. Někdy k lepšímu a někdy k horšímu. A když přijde stáří, tak každý začne přemýšlet sám nad sebou. Po dlouhém bádání svého já zjistí, že kdyby byl mladý teď, tak by si zařídil život úplně jinak. Asi by si nevzal ani svého manžela pro jeho chyby a nedostatky, které dřív neviděl. Možná je ani vidět nechtěl. Láska dokáže zaslepit oči a nechce nic vidět ani slyšet. Kdyby měl člověk dřív rozum jako teď, asi by začal uvažovat i o tom zda založit rodinu či ne. Také zjistíme, že vlastně celý život jsme se věnovali svému protějšku a dětem. Většina žen si sama pro sebe nenajde čas. Všichni ostatní jsou přednější a ona je až někde hodně daleko na konci. Ale k tomu konci dojít už jí nezbývá čas ani sil, protože už je večer. Ráno se opět vše opakuje jako včera. Den za dnem, týden za týdnem a rok za rokem. Roky letí neskutečně rychle. Než se nadějete , mládí je pryč a žena začne myslet na stáří. Hlavou se jí honí myšlenky. Tisíc otázek, tisíc odpovědí. Co jsem za svůj život dokázala? Co tady po mě zůstane? Co jsem mohla udělat a neudělala? Koho mám ráda? Kdo má rád mě? Najde se ještě vůbec někdo, kdo o starou bábu stojí? Bude někdo, kdo se o mě postará, až už to já sama nedokážu? Budou tu pro mě moje děti? Které jsem tolik milovala. Postarají se o mě tak, jako já se starala o ně, když byli malé? Těžko, nebudou mít čas a možná ani zájem. Nebo nás šoupnou do domova důchodců. Možná se na nás přijdou podívat jednou za měsíc. A to až budeme brát důchod, jestli náhodou něco nekápne. Odpovědi zatím neznáme. Pouze přemýšlíme a představujeme si rub i líc mince. Která strana padne? Zatím nikdo z nás neví. Já pouze vím jen jedno. Stále slyším dokola stejnou písničku. "Mami nemáme čas. My na rozdíl od tebe, chodíme každý den do práce." Dělají jako kdybych já nechodila."Mami , já kdybych byla celý den doma, jako ty tak nadělám tolik práce. Ty pořád nemáš hotovo a nestíháš a jen si stěžuješ." Jenže zapomínají, že už nám není dvacet, ani čtyřicet. Co jsme dřív dělali půl dne, dneska děláme celý den. Nezazlívám jim to, asi jsme dřív měli stejný názor jako oni. Na to musí každý přijít sám. Až jednou budou ve stejném věku, tak na vše změní názor. Potom si řeknou "mámo měla si pravdu." Bohužel je to tak. Někdy se i stane, že už si manželé nemají co říct. Každý zavře dveře svého pokoje a žije si svůj život. Jeden druhému už nemá co říct. To je potom smutný konec čtyřicetiletého manželství. Jeden se uzavře sám do sebe a je spokojený. Naopak žena se cítí opuštěná a smutná mezi čtyřmi zdmi. Neví jak dál uspořádat svůj život. Zavře se do své ulity. Svůj život si začne přetáčet pozpátku jako film a dostane se až k samému začátku. Ale to už je pozdě litovat. Musí zkusit najít východisko z této situace. Zamyslet se sama nad sebou. Udělala jsem chybu já nebo partner. Ale vrátit zpátky už to nejde. Už žádné řešení neexistuje. Žena se musí dostat ze začarovaného kruhu sama a najít si nový smysl života. Začne přemýšlet co jí zajímá. Z čeho má radost a co by jí radost udělalo. Začne si hledat nové koníčky, záliby kterým se bude věnovat po zbytek života. Nebo se ještě může pokusit najít novou lásku. Ale to po určitých životních zkušenostech okamžitě zavrhne. Většině lidí po celý život dělají společnost pejsci. Říká se, že pes je nejlepší přítel člověka. A tak si začne hledat věrného kamaráda v čivaví říši. Jsou to malinkatí pejsci,s obrovským srdíčkem, které vám každý den servírují přímo na dlani. Neopustí vás ani na okamžik. Je jim jedno, jestli jste mladí nebo staří. Tlustí nebo hubení, ošklivý jako noc nebo jestli jste myska. Jsou vděčni za každou chvíli strávenou se svým páníčkem. Nikdo, vás nedokáže přivítat tak, jako on nebo ona. Za to jim patří mé díky. Díky, že vás mám. Čivavy dokáží potěšit a rozveselit každé srdíčko. Ale jsou i tací lidé, kteří tvrdí, že je to pes mezi dva chleby. Nesnáším takové přiblblé keci. Sami neví nic o tomto nádherném plemenu. Jen si pouštějí svojí nevymáchanou hubu na špacír. Ale my čivaváři víme své a pošleme je tam, odkud přišli. Ne jenom čivavy, ale i jiní pejsci, jsou věrnější kamarádi než lidé.
Neříkám, že každý člověk není dobrý kamarád, nebo kamarádka. Jsou ale lidé, kteří jsou kamarádi jen na oko. Dělají jak vás mají rádi, ale za prvním rohem vás pomluví. Takový člověk nikdy kamarád není, nebyl a nikdy nebude. Tomu já říkám falešný člověk a ne kamarád. I já jsem jednu takovou kamarádku měla. Nepoznala jsem to hned, ale až po delší době. Jsem šťastná, že jsem na to přišla včas. Neměla nic jiného na starosti, než pomlouvat lidi. Ten je takový, ten je makový. A přitom sama také není akorát. Nikdy se nenaučí brát lidi takový jací jsou. Chyby vidí na každém, ale sama na sobě nic nevidí. I když jsem k ní občas zašla na kávičku a s něčím jí pomohla, nikdy už jsem jí nevěřila. Samozřejmě jsem si vyslechla samé drby, co se dozvěděla v krámě. Někdy už mi to vážně lezlo na nervy. Ale jde mi to jedním uchem tam a zároveň druhým ven. Naučila jsem se jí nic o nikom neříkat, natož o rodině. Protože kdybych něco řekla, tak by se jim to za chvíli doneslo a to mi není zapotřebí. Tak jsem jen pila kávu, poslouchala co říká a přitom koukala na televizi. Také měla další odpornou vlastnost. Chtěla mít pro sebe pouze jednoho člověka. Přímo nesnášela, když se sešlo víc ženských u stolu. Dávala to patřičně najevo. Nafoukla se jako bublina a splaskla, až když všichni odešli a zůstal tam pouze jeden člověk. Ona totiž musela mít hlavní slovo a mlela a mlela a nikoho nepustí ke slovu. Když nás bylo víc tak jsme se bavili všichni a ona jen mlčela. Byla nafouklá jen praskout a tváříla se jakoby jí uletěly včely. Takových lidí jako byla ona je mnohem víc. Každý se s něčím takovým v životě setkal. Ale záleží na každém jedinci, jestli se přidá na jejich stranu, nebo si zachová svoji tvář. Jedno vím jistě, že já mezi ně nikdy patřit nebudu. 24. února 2015 zemřela. I když byla někdy hrozná, to špatné jsme již zapoměli a vzpomínáme na to dobré.
Nevěra u muže a ženy.
Není manžel jako manžel. Samozřejmě i každá žena je jiná. Někdy na růžích ustláno nemá žena, jindy zase muž. Ta nejkrásněší zamilovanost na začátku, samozřejmě nevydrží věčně. Aby spolu vydrželi celý žívot, je zde zapotřebí notná dávka tolerance, důvěry, úcty a pochopení jeden pro druhého. Pokud jim toto chybí, tak se manželství, rozpadne dříve nebo později. Jsou manželství která se udržují jen kvůli dětem, nebo ze soucitu jednoho ke druhému. Nebo jsou spolu jen papírově a každý si žije svůj život. Taky řešení, ovšem jak pro koho. Muži jsou různí. Jedni jsou k ženě pozorní, něžní a rádi dělají své ženě radost i drobností. Každá pozornost ženu potěší i po létech manželství. Někdy je až neuvěřitelné když člověk vidí, jak jde dědeček s babičkou a drží se za ruce. Nebo spolu posedí u kávy a zákusku. Nebo u sklenky vína a je na nich vidět, jak se mají rádi i po tolika letech. Dokáží si vážit jeden druhého. Když dopijí kávu či vínko, muž pomůže ženě obléknout kabát. Jako pravý gentleman otevře ženě dveře a venku jí nabídne své rámě. Jenže těchto gentlemanů je už dneska hodně málo. Znala jsem takového pána a velice jsem si ho vážila, protože byl takhle galantní i k jiným ženám. Poku viděl, že potřebují pomoci, tak ženě pomohl.
Pak jsou muži, kteří milují ženu jen krátce. Ve většině případů si z ní udělají záhy po svatbě služku. Přines,odnes, dojdi, podej. To se samozřejmě každé ženě nelíbí a přiženou se první mraky. Láska jim dlouho nevydržela. Muž dá přednost raději kamarádům a pivečku. Další mračna se vztahují. V těchto rituálech pokračují častěji a častěji. Nakonec dá přednost milence, před svou ženou, kterou ještě nedávno tolik miloval. Doma i když se hádají čím dál častěji, stále dělá že jí má rád. Už jí nemiluje. Má jí pouze rád. Ale tuhle komedii dlouho hrát nevydržíí i když je dobrý herec. Rozvod je na spadnutí. Některý muž hraje na svou ženu tuhle habaďuru i několik let, než se pravda provalí. Konec je ovšem stejný. Někdy žena dokáže muži odpustit, a žijí dál jako by se nic nestalo. Ale slepený hrnek se stejně časem rozbije. Už mu nemůže důvěřovat a pochybuje o jejich lásce. Chvíli to mezi nimi klape, ale potom zjistí že jí opět muž podvádí s jinou ženou. Po určité době je konec. Také může být nevěra oboustraná. Je více důvodů, proč se muži nebo ženy znova zamilují. Začneme u mužů. Jsou ženy, které nerady vaří, uklízí a starají se o domácnost. Když je manžel v práci, pozve si kámošky. Všichni sedí u kávy a kouří u toho, nebo si dají vínečko a proklábosí půl dne. Manžel se vrátí domů z práce,není uklizeno ani uvařeno. Je hladový a nemá co jíst. Potom se pohádají, muž se sebere a jde do hospody. Tam ho přivítají kamarádi a je mu tam dobře. Začne tam chodit častěji, protože doma jsou každodenní hádky na spadnutí. Tak raději odejde. To už je potom konec velké lásky.
Některé ženy mají přehnané požadavky. Chtějí po manželovi aby nosil domů hodně peněz. Protože se jí líbí drahé kozačky, nebo kožich, který stojí tisíce. Pak přijde na řadu lepší auto a další a další její přání. Protože muž svou ženu miluje, tak by jí snesl modré z nebe. Je v práci od rána do večera, aby byla spokojená a mohla si koupit vše po čem touží. Po určité době, žena začne pít a stane se na alkoholu závislá. Jaký má důvod k pití? Co jí k tomu dohnalo? Stěžuje si, že jí manžel zanedbává, protože věčně není doma. Když přijde z práce tak pomalu usíná ve stoje. Ale vůbec si neuvědomuje, že je to právě ona, kdo ho do této situce dostal. Pracuje od nevidím do nevidím. Domů přijde unavený a už nemá dostatek sil se věnovat své ženě. Ona se cítí tak sama a opuštěná. Chtěla by se milovat a on touží po posteli a spaní. Svůj smutek začne utápět v alkoholu. Nedělá nic jiného než pije a pije. Nakonec jsou nešťastní oba. I tímto způsobem někdy končí manželství mladých lidí.
Bilancuji o svém životě.
Když večer uléhnu do pelíšku, tak samozřejmě hned neusnu. Je tma, ticho, jen pár červených světýlek svítí. Počítač, televize, hodiny. Venku přejede sem tam ještě nějaké auto. Z dálky se ještě ozve štěkot psů. Zavřu oči a začnu bilancovat. Nejen co přinesl, nebo odnesl minulý rok. Ale o celém svém životě. Co jsem udělala a neudělala. Co bych v životě změnila, kdybych měla novou šanci. Jak dál naložím se svým zbytkem života. Vím, že bylo spousta krásných věcí, které se nedají zapomenout. Jsou ale také věci, které nelze odpustit. Když přemýšlím sama nad sebou, tak zjišťuji, že chyby které jme dělali my, dělají i naše děti. Jim to dneska zazlíváme a přitom jsme se dřív chovali stejně. Ale to všechno si člověk uvědomí, až když se ocitne v roli prarodičů. Nebo když už je pozdě. Často vzpomínám na mého tatínka, kterého jsem nade vše milovala.
On miloval mě a své dvě vnučky. Žil jen pro nás. Byli jsme pro něho vším. Teprve dneska si uvědomuju, že by si byl zasloužil, za vše co pro nás udělal, daleko víc lásky a porozumění. Ale život je prostě takový, že na rodiče nezbývá tolik času, kolik by si zasloužili. Určitě by byl vděčný za pár milých slůvek, za chvilku posezení s ním u stolu. Samozřejmě, vnoučata mají jiné starosti. Hrát si s kamarády, běhat venku. Nemají zájem si povídat s dědou nebo s babičkou. Já jako dcera, jsem se o něho myslím vzorně starala až do smrti. Jen ten čas, bohužel nebyl si s ním sednout a popovídat. Dneska už je bohužel pozdě. Uvědomuji si to a moc toho lituji. Kdybych mohla vrátit čas zpátky, tak bych si ho udělala. Bože můj, jak ráda bych s ním pokecala a objala ho. Na tohle všecho, ale člověk přijde bohužel pozdě. Vím, že i mé děti si to jednou uvědomí a bude je tížit svědomí jako mě. Proto, už se na nikoho nespoléhám a nevyžaduji jejich společnost. Žiju si svůj život. Jdu si kam chci i s kým chci. Nikomu do života nemluvím a nikdy mluvit nebudu. Každý, má právo žít život, jaký mu vyhovuje. Mám pár dobrých kámošek, ke kterým zajdu na kávičku, popovídáme. Zasmějeme se a občas vyrazíme i na nějaký výlet, nebo večeři.